از بررسی دقیق سنسور اکسیژن، نقش و وظایف آن در ماشین، خالی از لطف نیست که درباره این ابزار بیشتر بدانیم.
به این ترتیب سنسور را می‌توان وسیله اندازه گیری متغیر های فیزیکی یا شیمیایی نیز دانست.
این اجزا در تمام ماشین ها اعم از کاربراتوری و انژکتوری استفاده می‌شوند. البته بر اساس نوع منبع دریافت کننده اطلاعات که ECU یا راننده است، تفاوت هایی نیز در آن ها وجود دارد.
در ماشین های کاربراتوری گاهی سنسورها مستقیما به عملگرها متصل هستند و دستورات لازم را خود به آن ها ارسال می‌کنند. همین تفاوت ها در عملکرد سنسور، ECU و عملگرا می‌تواند گویا ی تعدد و تنوع سنسورها در ماشین های انژکتوری و محدودیت آن ها در خودرو های کاربراتوری باشد.
البته هر روز نیز بر این تعداد و تنوع سنسور ها افزوده می‌شود و ماشین سازان در تلاش هستند تا با بکارگیری سنسورهای جدیدتر و نوآوری در این زمینه، امنیت، راحتی و امکانات محصولات خود را افزایش دهند. به طوری که امروزه تعدد سنسور ها از مزایای اصلی ماشین ها محسوب می‌شود.
دسته‌بندی سنسور اکسیژن ها بر اساس نوع خروجی:
1. خروجی آنالوگ:
این قطعه در خروجی یک سیگنال آنالوگ دارند که متناسب با کمیت اندازه‌گیری شده است اکثر پارامتر های فیزیکی مانند دما، سرعت، فشار، جابجایی و … همه مقادیری آنالوگ هستند.
خروجی دیجیتال
این سنسور ها در مواردی که نیاز به مشخص شدن داده‌های دوحالتی مانند خاموش/روشن، صحیح/خطا و هست/نیست وجود دارد استفاده می‌شود. سنسور نور و شتاب‌سنج دیجیتال نمونه هایی از دسته بندی سنسور ها بر اساس خروجی دیجیتال هستند.
این ابزار چیست:
باید گفت، قطعه ای تعبیه شده در سیستم ماشین است که میزان اکسیژن موجود در گاز یا سوخت را کنترل میکند و میزان اکسیژن در فرایند احتراق مورتور را بررسی میکند. سنسور اکسیژن قطعه ای نه چندان بزرگ با دو سری سوکت مانند و سیم بوده که در سیستم اگزوز ماشین نصب می شود. این قطعه گزارش های مبنی بر میزان اکسیژن در مخلوط سوخت و هوا را با سیگنال هایی به بخش کامپیوتر مرکزی ارسال میکند.
اختراع اتومبیل آزمون خطا های بسیاری را در پیش داشت چرا که بازنگری های مکرر فنی ماشین به دلیل کم و کاست های موجود و عدم کارکرد مناسب و صحیح آن، بشر را مجبور به ایجاد تغییرات اساسی در ساختار کلی ماشین در طول سال های متمادی نمود.
این قطعه یکی از همین تحولاتی بود که بعد از آزمون خطاهای بسیار در پروسه تولید اتومبیل، توسط شرکت بوش به مرحله تولید و نصب بر روی ماشین ها رسید و در سال ۱۹۶۰ وارد عرصه توسعه شد. در سال ۱۹۹۷، کمپانی های بسیاری شروع به بهره وری از این قطعه در تولید ماشین های خود کردند.
امروزه تمامی کمپانی های خودور سازی جهان از این قطعه هر چند کوچک اما مهم در بخش فنی ماشین بهره می‌برند و با توجه به اینکه بیش از ۲۰ سال از اختراع آن می‌گذرد، با این حال بسیاری از افرادی که صاحب ماشین هستند درباره عملکرد دقیق این ابزار الکترونیکی اطلاعی ندارند.
به طور کلی، سنسور اکسیژن با نام سوند لامبدا نیز شناخته می‌شود. این ابزار تنها عضو کوچکی از سیستم فنی ماشین است که در سیستم اگزوز اتومبیل قرار دارد.
در این ابزار های قدیمی تر یک سوراخ کوچک بر روی پوسته ضخیم آن وجود داشت که محل جریان هوا بود اما در قطعه های جدید که از تکنولوژی بالاتری در ساخت آن ها استفاده شده، این تنفس از میان کانکتور سیم ها انجام می‌شود، این فضای کوچک برای عایق بندی، محل مناسبی برای ورود هوا است. برای جلوگیری از ایجاد انسداد در این منافذ بهتر است توجه داشته باشید که هیچ وقت چرب نشود.
اگر این قطعه نباشد چه می شود ؟
نظرات در مورد حذف سنسور اکسیژن از سیستم اگزوز بسیار متفاوت است اهمیت وجود این ابزار بسیار بالاست تا جایی که بسیاری از خودرو های مدرن و امروزی دارای دو قطعه هستند که یکی قبل و دیگری بعد از کاتالیزور قرار می‌گیرد. خودرو ۶ یا ۸ سیلندر نیز از ۴ این ابزار در سیستمی به نام OBD II پشتیبانی می‌کنند. در واقع، دو قطعه اضافه بر روی بلوک های سیلندر نصب می‌شود و میزان اکسیژن را دقیق تر مورد بررسی قرار می‌دهد. در نتیجه، کاهش بیشتر آلایندگی خودرو را نیز در پیش دارد.
